Waarom doe ik niet meer wat me gelukkig maakt?

Voor mij gaat geluk over verwezenlijking, over betekenis geven. Over zin. Betekenis toont zich in de verbondenheid die ik met vrienden en familie voel en ook met collega’s, buren en zelfs vreemden waarmee ik in gesprek raak. Mijn geluk schuilt ook in de dingen die ik doe, waarmee ik de wereld iets mooier probeer te maken: liefdevoller, eerlijker, vitaler, blijer, stabieler. Als dat lukt, voel ik dat mijn leven zin heeft en dat geeft me weer meer zin in het leven. Als het minder goed lukt trouwens ook. Het gaat om de reis, niet om de bestemming.

Die open verbinding met mensen geeft vertrouwen, in mezelf, in hen en in de dingen die we samen voor elkaar kunnen krijgen.

Van de dakloze drinkers tegenover mijn huis word ik niet blij, al doe ik er niets aan. Ik praat niet met ze en bied ze geen onderdak of koffie aan. Zelfs niet rond de kerst. Terwijl die neiging wel in me zit, elk jaar weer. Zoals ik bij de ingang van de Hema aan de Oudegracht zelden een daklozenkrant kocht. Tot ik Marc – hij heeft een naam – interviewde voor Eerlijk Delen, mijn rubriek in FNV Magazine. Terwijl de beste man elke dag weer oprecht vriendelijk naar me lacht, me niets verwijt. Ik voel wel een klik. Wat voor leven heeft hij? Wat heeft hij meegemaakt?

Wat is er misgegaan? Kan mij dat ook overkomen? Ik ben niet dom en kan best veel, maar ben ook kwetsbaar. Andere buren schieten vaak door mijn blikveld, haastig op weg naar een afspraak. Daar word ik soms onrustig van. Vervolgens check ik Facebook, deel wat likejes uit, doe een nametest en volg wat al mijn ‘friends’ zoal bezighoudt. Ik lees wat artikelen omdat die me triggeren en deel die soms op LinkedIn en Twitter…

Harpje! Het geluid dat me al maanden doet opveren. Helaas blijft het bij Whatsappen, al hebben we elkaar wel een paar keer gezien. 227 fotootje hebben we al uitgewisseld, tienduizenden woorden… Omdat we een hele diepe verbondenheid voelen, maar meer is moeilijk.

Ik moet ervandoor en stap append in de auto. Bijeenkomst van een een initiatief om mensen te helpen die zelf geen boodschappen kunnen doen. Ik ben iets te laat, schuif aan en luister naar het voorstelrondje. 24 mensen. 10 betaalde krachten van welzijnsinstellingen, naast elkaar. 14 kandidaat vrijwilligers aan de overkant, waarvan 1 duidelijk acquisitie voor zijn sociale makelaardij zit te doen. Of nee, niet duidelijk: hij veinst belangeloos buren te willen helpen. ‘Ik ben best bereid af en toe een uurtje…’

Je hoort het al: ik voel weerstand en moet me inhouden. Dat lukt even, maar als het mijn beurt is, stel ik me niet alleen voor. Ik stel ook een vraag: ’Wat bedoelen jullie met ‘bereid zijn anderen te helpen’? Doe je het ook niet voor jezelf? Ik bedoel: Omdat je graag iets voor andere mensen betekent? Omdat je geen buurvrouw wilt hebben die moederziel alleen voor de tv zit, zonder boodschappen? Heb je misschien zo’n buurvrouw?’

Nou, ik heb het gedaan hoor…. Even lijkt mijn benadering een aantal mensen aan te spreken, maar al snel veegt de voorzitter het van tafel. We hebben nog drie kwartier en het is de bedoeling dat veel mensen een handtekening gaan zetten onder het vrijwilligersformulier.

Ik zie het al voor me: Peter die boodschappen gaat doen voor Wilma die 8 straten verderop woont. En Linda die met Leendert naar de Aldi loopt. Terwijl Linda bij Wilma om de hoek woont…

‘Hoeveel organisaties zijn er eigenlijk actief in de wijk’, vraag ik. 142 blijkt later! ‘Waarom verbinden die bewoners eigenlijk op basis van hun problemen?’ Het blijft stil.

Ik haak vriendelijk af en fiets verbijsterd naar huis. Om het anders te gaan doen: Leefomgeving Doe-Het-Zelf. 

totsnEldert

eldert@leefomgeving.org
06 270 62 138
https://www.linkedin.com/in/eldert
@Ldert

0 reacties

Geef een antwoord

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.